Van Hot naar Herbeslissen

We kennen allemaal de kriebels in de buik van verliefdheid. Hormonen doen hun
werk en de liefde voelt heet en oneindig. Als de liefde voortduurt, ga je samen
verder. Maar zowel jij als jouw partner nemen jullie verleden mee de relatie in. En
dat kan de liefde doen afkoelen. Van hot naar koel. Zonder dat je dat wil en zonder
dat je het begrijpt. Dat verleden heeft beslissingen beïnvloed die je als kind over
de wereld hebt genomen, het script. Bijvoorbeeld door je gevoel niet te delen met
je geliefde, omdat het laten zien van je emoties vroeger als kind heel onveilig was.
Of omdat je niet jezelf kan zijn, omdat je dat nooit geleerd hebt. En deze oude
beslissingen, dat script, kunnen je relatie in de weg staan. Is dat dan een vaststaand
feit, dat script? Nee, want oude kindbeslissingen kun je herbeslissen. Waardoor
je je script verandert, een keuze maakt in het hier en nu, waar je autonomer en
gelukkiger van wordt (McClure, Goulding & Goulding, 1976)

Om verder te lezen klik hier of

artikel TA Jantine

Uitbreken uit oude knellende patronen

De vicieuze cirkel

Als ik blijf kijken
zoals ik altijd heb gekeken
blijf ik denken
zoals ik altijd dacht.

Als ik blijf denken
zoals ik altijd heb gedacht
blijf ik geloven
wat ik altijd heb geloofd.

Als ik blijf geloven
wat ik altijd heb geloofd
blijf ik doen
zoals ik altijd heb gedaan.

Als ik blijf doen
zoals ik altijd heb gedaan
blijft mij overkomen
wat mij altijd overkomt.

Maar als ik nu mijn ogen sluit
en voel mijn ware zelf vanbinnen
dan kom ik deze cirkel uit
en kan ik steeds opnieuw beginnen.

– Onbekend –

Beelden uit het onderbewuste

Foto’s in plaats van woorden

‘Hoe voelt het?’ Ik vraag het regelmatig aan mijn cliënten. ‘En waar voel je het dan?’ Het is vaak een hele klus om woorden te geven aan gevoel, aan verlangen, aan verandering. Hoe voelt het, waar wil je naar toe, wat wil je bereiken. Uh, ja, uh…….

Tegenwoordig gebruik ik bij mijn begeleiding nieuwe fotokaarten gemaakt door Frank Krause en Maja Storch. Op het pakje met de kaarten staat: ‘Ressourcen aktivieren mit dem Unbewussten’. Uit een stapel van meer dan 60 foto’s kan men tijdens een ‘herbeslissing’ zoeken naar het juiste plaatje dat daarbij hoort.  Bij dat proces zijn woorden even overbodig. Je kijkt, je voelt, je ervaart. En van daaruit is ineens duidelijk welk beeld daarbij hoort.

De fotokaarten ben ik voor het eerst tegengekomen bij een herbeslissingsmarathon op de TA academie. Het komt er dan op neer dat je kijkt welke oude kindbeslissing je hebt genomen die je nu in de weg staat. Die beslissing overschrijf je als het ware met een nieuwe beslissing. Daarmee ruim je belemmeringen op die in je huidige leven niet meer nodig zijn. (Dit is een stukje Transactionele Analyse heel in het kort)

Op de kaarten vind je van alles, maar ze zijn bovenal positief. Bijvoorbeeld een roofvogel met wijd uitgespreide vleugels in de lucht, een boom die staat voor kracht, beschutting bieden, groei tot ver in de lucht. Ees schaal met alleen maar frambozen, een prachtig beekje in ruige natuur. Zo is er voor iedereen een foto die aanspreekt. Verbazingwekkend snel overigens. Er huist zoveel kennis in je lijf en in je onderbewuste. Prachtig om te zien hoe deze nieuwe kaarten een stukje van je ziel kunnen blootleggen. Bij elke droom die je wilt bereiken een plaatje.

Na afloop mogen mijn cliënten de foto mee naar huis nemen. Om bijvoorbeeld op de koelkast te hangen, op de studeerkamer te leggen, of op een andere plek waar je die soms weer eens tegenkomt om zich te herinneren welke nieuwe weg ze ingeslagen zijn.

Ik heb geen aandelen in de fotoserie, maar ik zou iedere therapeut en coach die werkt met beelden deze prachtige serie aanbevelen.

Verbinding coach – cliënt

Kort geleden zei een collega coach mij dat als je je wilt verbinden met je cliënten, je altijd een beetje van ze moet houden. En ja, ze heeft gelijk. Ik houd van mijn cliënten. Hoe verschillend ze ook zijn.

Zonder verbinding is een coachtraject als het trekken aan een dood paard. Misschien verschuift er iets of kan je van een andere kant het dode paard bekijken, maar om helend te werken is verbinding met je cliënt nodig.

In een onderzoek van vóór de Me-Too beweging staat dat patiënten hun arts meer vertrouwen als hij of zij de patiënt bij een consult 3 keer aanraakt. Een lijfelijke verbinding maakt. Hand geven in het begin, hand geven aan het eind, en tussenin een hand op een schouder of een andere plek. Nu is het aanraken zonder noodzaak niet meer mogelijk, zelfs risico verhogend, niet ethisch dus. Maar hoe verbind je dan wel?

Verbinden zonder fysieke aanraking kan natuurlijk en gebeurde altijd al. Dat begint bij de allereerste seconde dat ik mijn telefoon opneem voor een eerste contact. Ik stel mijn hart open voor de vraag en problematiek. De eerste keer dat de cliënt in mijn praktijkruimte binnenloopt is een volgend belangrijk moment. Oogcontact, het samen ongemakkelijk zeggen dat we niet mogen handgeven, het wijzen van de stoel, het aanbieden van koffie of thee. Het zijn allemaal momenten waarop ik verbinding aan het leggen ben met mijn cliënt. Verbinden doe je dus steeds, in kleine en grote dingen, tijdens ‘het werk’ en alles daaromheen.

Ik verbind door veel en vriendelijk oogcontact. Door ook iets van mijzelf prijs te geven, om te zeggen wat ik zie, om te herhalen wat de cliënt zegt waardoor deze zich gehoord voelt, door houdingen te spiegelen, door aan te sluiten op de taal van de ander.

Maar soms loopt een coachgesprek moeizaam, schuurt het. Of loopt een hele reeks sessies moeizaam terwijl de cliënt er toch niet mee stopt. Het benoemen van mijn gevoel werkt vaak helend. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik dat pas durfde toen ik meer ervaring had.

Op een goede manier verbinden kost energie. Het is dus belangrijk om zelf fit en uitgerust te zijn, zodat het makkelijker gaat. Er voor zorgen dat je zelf goed in je vel zit.

Soms moet je minder hard werken waardoor je je meer verbindt. Achteruit in de stoel en vertrouwen in de kracht en helende werking van de cliënt zelf. Dat zijn twee van de pijlers van de Transactionele Analyse, geloven in de denkkracht van de ander en de mogelijkheid van verandering. Daar heb je wel verbinding bij nodig. Een verbinding die als het goed is sterker wordt bij elk gesprek.

Cirkel van invloed

Ieder van ons heeft een bepaalde mate van invloed. Die invloed is niet oneindig, maar er zijn toch behoorlijk veel dingen waar je invloed op kunt uitoefenen.

Stephen Covey beschreef in zijn boek “The seven habits of highly effective people” de term “Cirkel van invloed”. Deze cirkel is een cirkel die aangeeft op welke zaken in je leven je invloed kunt uitoefenen. Dat zijn er behoorlijk veel als je er goed over nadenkt. Kijk maar eens op de afbeelding.

Maar er zijn natuurlijk ook heel veel zaken waar je geen invloed op hebt. Denk maar eens aan het weer, de economische situatie, de corona-pandemie of de mening van andere mensen.

Alle dingen waar je geen invloed op hebt of waar je minder invloed op hebt dan je eigenlijk zou willen vallen buiten de cirkel van invloed. Dat er dingen zijn waar we geen invloed op hebben en dingen waarop we dat wel hebben, is geen probleem. Een probleem ontstaat pas wanneer we die twee door elkaar gaan halen. Anders gezegd, een probleem ontstaat wanneer we proberen om zaken te beïnvloeden die buiten onze cirkel van invloed liggen. Je probeert namelijk ergens bij te komen waar je niet bij kunt.

Stel je voor dat je op een stoel zit waar je niet af kan. je hebt van alles om je heen waar je bij kunt, en hebt verder helemaal niets nodig. Heerlijk. Maar dan zie je ineens iets liggen wat buiten je bereik is, En je reikt er naar toe. Je wilt het zó graag hebben. Maar je kan er niet bij. Je reikt nog een beetje verder, tong uit de mond, alle spieren aangespannen, maar je kan er niet bij. Wat een teleurstelling. Maar stel dat je had geaccepteerd dat het buiten je bereik lag, dan had je het niet hoeven proberen en was je niet teleurgesteld geraakt.

Iets willen wat buiten je cirkel van invloed ligt is een welbeproefd recept voor teleurstelling of frustratie en vormt bovendien een prima voedingsbodem voor het ontwikkelen van psychische klachten.

Blijf dus in je eigen cirkel, dan heb je het al druk genoeg.

De gouden Boeddha in jezelf

“Iedereen heeft een gouden Boeddha in zichzelf”

In 1957 moest een klooster in Thailand verhuizen. Een groep monniken kreeg de taak een reusachtige Boeddha, die gemaakt was van klei, te verplaatsen. Terwijl ze daarmee bezig waren, zag één van de monniken plotseling een scheur in het Boeddhabeeld. De monniken waren bang dat ze het Boeddhabeeld zouden beschadigen en besloten daarom een dag te wachten alvorens verder te gaan met hun taak. Toen de nacht viel liep één van de monniken naar het reusachtige beeld om te kijken of alles goed was. Hij scheen met zijn lantaren over de gehele Boeddha. Op het moment dat het licht op de scheur viel, zag hij iets weerspiegelen.
De monnik werd nieuwsgierig, pakte de hamer en de beitel en begon stukjes klei van het Boeddhabeeld af te slaan. Naarmate hij meer klei wegsloeg werd de Boeddha helderder. Nadat de monnik uren had gewerkt, keek hij in verbazing op en zag hij een prachtige, puur gouden Boeddha voor hem staan. Historici denken dat de Boeddha enkele honderden jaren daarvoor door de Thaise monniken was bedekt met klei toen Birmese leger hen aanvielen. Zij bedekten de Boeddha met klei zodat hij niet zou worden gestolen. Tijdens de overval op het klooster werden alle monniken gedood. Pas in 1957, toen monniken het beeld verplaatst werd de grote schat ontdekt.
Net als de Boeddha beschermt onze buitenschil ons tegen de wereld; onze echte schat ligt binnen in ons verborgen onder een laag klei. We hoeven alleen de moed op te brengen om onze buitenste schil stukje bij beetje “af te pellen” zodat onze ware kern naar buiten kan treden.

“Iedereen heeft een gouden Boeddha in zichzelf”

Liefde is een werkwoord

Je wilt weer gelukkig zijn samen, oude schepen verbranden en weer van de ander gaan houden. Maar het gaat momenteel niet meer zo lekker in jullie relatie. Er is een periode van verwijdering gekomen. Het maakt onzeker. Jullie twijfelen of er nog genoeg liefde is om samen door te gaan? Ik wil dat graag met jullie onderzoeken.

Speciale voorjaarsaanbieding (loopt tot 21 juni 2021):4 relatiecoaching sessies van 480,- euro voor 399,- euro. Kennismakingsgesprek = gratis

Van irritaties hoef je niet te schrikken. Zelfs verliefdheid op een ander hoeft niet het einde van de relatie te betekenen. Iedere relatie heeft hoogtepunten en dieptepunten, dat is heel normaal. Een liefdesrelatie gaat als eb en vloed. Het komt en het gaat. Als jullie daarop meebewegen en niet bang zijn, groeien jullie na elke moeilijke periode sterker naar elkaar toe.

Mijn uitgangspunt: blijf bij elkaar! Maar als het echt niet meer gaat: ga uit elkaar op een goede manier! Want ooit was er liefde. En die kan worden omgezet in langdurige vriendschap.

Bel: 0638893453 voor een gratis kennismakingsgesprek.

 

The hill we climb van Amanda Gorman

Hieronder het prachtige gedicht van dichter Amanda Gorman die zij voordroeg bij de inauguratie van president Biden. Hier klinkt een krachtige hoopvolle vrouw. Die woorden kiest die helen. Ik ga het niet vertalen want het ritme en rijm wil ik niet verstoren. Geniet en hopelijk put jij er ook hoop uit zoals ik.

 

When day comes, we ask ourselves where can we find light in this never-ending shade? The loss we carry, a sea we must wade. We’ve braved the belly of the beast. We’ve learned that quiet isn’t always peace, and the norms and notions of what “just” is isn’t always justice. And yet, the dawn is ours before we knew it. Somehow we do it. Somehow we’ve weathered and witnessed a nation that isn’t broken, but simply unfinished. We, the successors of a country and a time where a skinny Black girl descended from slaves and raised by a single mother can dream of becoming president, only to find herself reciting for one. And yes, we are far from polished, far from pristine, but that doesn’t mean we are striving to form a union that is perfect. We are striving to forge our union with purpose. To compose a country committed to all cultures, colors, characters, and conditions of man. And so we lift our gazes not to what stands between us, but what stands before us. We close the divide because we know, to put our future first, we must first put our differences aside. We lay down our arms so we can reach out our arms to one another. We seek harm to none and harmony for all. Let the globe, if nothing else, say this is true: That even as we grieved, we grew. That even as we hurt, we hoped. That even as we tired, we tried. That we’ll forever be tied together, victorious. Not because we will never again know defeat, but because we will never again sow division. Scripture tells us to envision that everyone shall sit under their own vine and fig tree and no one shall make them afraid. If we’re to live up to our own time, then victory won’t lie in the blade, but in all the bridges we’ve made. That is the promise to glade, the hill we climb, if only we dare. It’s because being American is more than a pride we inherit. It’s the past we step into and how we repair it. We’ve seen a force that would shatter our nation rather than share it. Would destroy our country if it meant delaying democracy. This effort very nearly succeeded. But while democracy can be periodically delayed, it can never be permanently defeated. In this truth, in this faith, we trust, for while we have our eyes on the future, history has its eyes on us. This is the era of just redemption. We feared it at its inception. We did not feel prepared to be the heirs of such a terrifying hour, but within it, we found the power to author a new chapter, to offer hope and laughter to ourselves. So while once we asked, ‘How could we possibly prevail over catastrophe?’ now we assert, ‘How could catastrophe possibly prevail over us? ’ We will not march back to what was, but move to what shall be: A country that is bruised but whole, benevolent but bold, fierce and free. We will not be turned around or interrupted by intimidation because we know our inaction and inertia will be the inheritance of the next generation. Our blunders become their burdens. But one thing is certain: If we merge mercy with might, and might with right, then love becomes our legacy and change, our children’s birthright. So let us leave behind a country better than the one we were left. With every breath from my bronze-pounded chest, we will raise this wounded world into a wondrous one. We will rise from the golden hills of the west. We will rise from the wind-swept north-east where our forefathers first realized revolution. We will rise from the lake-rimmed cities of the midwestern states. We will rise from the sun-baked south. We will rebuild, reconcile, and recover. In every known nook of our nation, in every corner called our country, our people, diverse and beautiful, will emerge, battered and beautiful. When day comes, we step out of the shade, aflame and unafraid. The new dawn blooms as we free it. For there is always light, if only we’re brave enough to see it. If only we’re brave enough to be it.