In deze heftige tijd van het coronavirus sta jij als hulpverlener aan het bed. Je laat patiënten en cliënten niet alleen en loopt mee in de drukte van de dag. Je ziet erg zieke mensen die het coronavirus amper overleven en mensen die doodgaan aan het zware virus. Door de druk ga je door. Ondanks de spanning, de angst om zelf besmet te worden en de zorgen om de mensen die aan jouw zorg zijn toevertrouwd ga je elke keer weer naar het werk. En dat eist best wel zijn tol. Nu of misschien later. Realiseer je dat dat heel gewoon is. Schaam je er niet voor. Schaam je niet voor je menselijke angst. De flashbacks die je mogelijk in de nacht wakker houden. En praat erover. Kijk of dat in je instelling kan. Of wil je juist even met iemand praten die juist buiten de instelling werkt. Kom gerust langs of bel me. Want een hulpverlener is ook een mens van vlees en bloed. En dat weet ik zelf als (oud)verpleegkundige maar al te goed.