In mijn praktijk hangt sinds kort een prachtig labyrint gemaakt van diepzeeklei door kunstenares Kerstin Edelmann uit Texel. Het heeft zeven omlopen. Een labyrint kan worden gezien als een symbool van de weg van het leven. De weg leidt niet direct naar het midden, maar volgt een maximale ‘omweg’ die soms wel vlak bij de kern komt, maar pas na vele wendingen. De wendingen staan symbool voor de wendingen die het leven van een mens plotseling kan hebben. Door het pad te volgen kom je uiteindelijk uit bij het centrum, de kern, jouw kern. Dit proces kan louterend, leerzaam of wat het voor jou op dat moment kan zijn. Met al die kennis en ervaringen ga je langs dezelfde weg naar buiten waar je je nieuw verworven kennis kan gaan gebruiken. Bij een labyrint is er maar één weg naar het midden. Dit representeert een reis naar je eigen midden. En je gaat daarna dezelfde weg weer naar buiten om weer in het leven te stappen. De enige keuze die je hoeft te maken is: ga ik het labyrint in of niet…
Veel mensen verwarren een labyrint met een doolhof. Dan mis je een belangrijk punt: in een doolhof verlies je je weg, in een labyrint vind je je weg!