Het appèl van de ander

Vandaag staat in Trouw een stuk over mijn favoriete filosoof Levinas. Hij zegt dat de ander (dan jijzelf) altijd een appèl op je doet en je daar niet onderuit kan. Ook niets doen is iets doen en heeft invloed op jou als mens. Dat spreekt hulpverleners aan. Zij reageren op het appèl van anderen en steken hun handen naar hen uit. Wat een prachtige mensen. Vanuit hun hart komen zij de ander tegen. Wat ze nog wel eens vergeten is om hun handen naar zichzelf uit te steken. Om te luisteren naar het appèl dat zij op zichzelf doen. Als je in je leven niet meer genoeg luistert naar het appèl van jezelf loop je langzaam leeg. Raakt de energievoorraad uitgeput. En kan je er niet meer zijn voor de ander. Goed voor jezelf zorgen is niet egoïstisch. Als het niet ten koste gaat van anderen is dat OK. Soms hebben hulpverleners daar even een gids bij nodig. Om ze weer de weg naar hun eigen behoeftes te wijzen en daar naar te mogen luisteren.